Julian Przyboś (ur. 5 marca 1901 w Gwoźnicy Dolnej, zm. 6 października 1970 w Warszawie) – awangardowy poeta, eseista, teoretyk literatury, a także członek Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej.
W historii literatury polskiej zapisał się jako najwybitniejszy poeta awangardowy. Był mistrzem metafory i piętrzącego się, skomplikowanego pod względem konstrukcyjnym obrazowania. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wydał kilka znakomitych tomów poezji: Śruby, Oburącz, Sponad, W głąb las, Równanie serca. Jego poezję z tego okresu określa kluczowe hasło: Miasto – Masa – Maszyna. W czasie okupacji powstały tomiki Póki my żyjemy oraz Miejsce na ziemi. Krytyka literacka doceniła jego tomy z lat pięćdziesiątych Rzut pionowy, Najmniej słów i Narzędzie ze światła oraz sześćdziesiątych: Próba całości, Więcej o manifest, Na znak. Ostatni zbiór poety Kwiat nieznany ukazał się w roku 1968. Oprócz poezji uprawiał eseistykę. Jego najważniejsze książki z tego gatunku to: Czytając Mickiewicza, Linia i gwar oraz Sens poetycki.
(kl)
Brak komentarzy